Dit jaar noteerde België in totaal al 23.047 asielaanvragen, het hoogste aantal sinds de vluchtelingencrisis van 2015. Opvallend is de stijging van het aantal asielaanvragen van vluchtelingen uit het Latijns-Amerikaanse land El Salvador: van 37 naar meer dan 1.000. En daar zorgt de muur van Trump voor.
PM tasked Chrystia Freeland with preventing provincial feud from becoming national crisis as minister of intergovernmental affairs
Justin Trudeau has unveiled a new cabinet which will prioritize warding off threats to national unity and combatting climate change, as he attempts to navigate the politically-fraught landscape of a minority government.
Children bear the brunt as extremism and climate crisis drive almost 500,000 people from their homes
The UN food agency has warned of an “escalating humanitarian crisis” in Burkina Faso, driven by growing extremist violence and the long-term impact of climate crisis in the arid central Sahel region.
A sharp increase in attacks, the result of the west African country becoming embroiled in the jihadist insurgency that began in the region in early 2015, has forced almost half a million people from their homes.
As another week of violence grips the city, normal life is on hold - people cannot work, schools are closed, roads are paralysed and children are terrified
The ongoing political crisis in Hong Kong is probably the biggest challenge of my life. I don’t remember having lost sleep and appetite and not being able to think about anything else for months on end ever before.
Like many other Hongkongers, I have been overwhelmed by an acute sense of helplessness and anxiety during the past five months as I have watched our home descend in to a war zone every few days.
Ook Tytsjerksteradiel treft een tijdelijke maar onduidelijke PFAS-regeling. Dat is de uitkomst van alweer het tweede spoeddebat over de crisis die het grondverzet treft.
Thu, 14 Nov 2019 19:14:26 +0100
Iran: PressTV Iran: (Laatste update: donderdag 14 november 2019 10:01:59)
UK homeless crisis worsening In the UK the number of people sleeping on the streets has surged to record highs. Every now and again the discussion surfaces in the media and the blame game commences Wed, 13 Nov 2019 21:40:17 GMT
Valeri Solovej Russen willen radicale politieke veranderingen, zo blijkt uit een recente opiniepeiling. Volgens de kritische politicoloog Valeri Solovej, die deze zomer werd ontslagen, komen die snel.
Valeri Solovej in een park bij het Rode Plein: „Een politieke crisis is onafwendbaar”.Foto Konstantin Salomatin
Valeri Solovej is niet bang voor grote woorden. „In de komende anderhalf jaar zal alles hier veranderen”, zegt hij zonder ook maar een spier te vertrekken. „We gaan een heel nieuw Rusland tegemoet.”
De Russische politicoloog en voormalig hoogleraar ontvangt in een restaurant bij metrostation Kaloezjskaja in een nette maar non-descripte buurt van Moskou, waar humeurige forensen zich een weg banen langs winkelcentra en grauwe torenflats.
Sinds zijn ontslag zit Solovej hier vaak – zo meteen heeft hij alweer de volgende afspraak. Deze zomer werd hij weggestuurd bij het MGIMO, de prestigieuze Moskouse universiteit voor buitenlandse betrekkingen. Op last van de regering, zo kreeg hij te horen: „Ze zeiden er niet bij of het ging om het ministerie van Buitenlandse Zaken of de presidentiële staf.”
Een jaar geleden zou zo’n voorspelling misschien schamper zijn weggewuifd. Maar na een zomer van protesten in Moskou en lokale verkiezingen waarbij regeringspartij Verenigd Rusland overal werd afgestraft, lijkt de heerschappij van Vladimir Poetin, twintig jaar na zijn aantreden, ineens minder eeuwigdurend. „In Rusland is een grote vraag naar hervormingen”, zegt Solovej. „Die vraag is nu net zo groot als in 1991, toen de Sovjet-Unie uit elkaar spatte.”
Wat gaat er volgens u gebeuren?
„Massale protesten zullen het regime op de knieën dwingen. Hoe, dat weet ik niet. Komt er een revolutie of een deal tussen de oppositie en het establishment? De dynamiek van een crisis valt niet te voorspellen.”
Deze zomer gingen tienduizenden burgers in Moskou de straat op, het Kremlin zette net zo veel veiligheidstroepen in en arresteerde honderden demonstranten. Poetins veiligheidsapparaat lijkt almachtig.
„Als het bij regionale protesten blijft, dan kunnen de autoriteiten ze aan. Maar op het moment dat ze een nationaal karakter krijgen, niet alleen in Moskou en Sint-Petersburg, maar zeg, in een stuk of tien grote steden, dan heeft de regering onvoldoende mankracht. De Nationale Garde telt in theorie 300.000 man, maar het regime kan alleen vertrouwen op de OMON [Russische Mobiele Eenheid]. Dat is een man of 20.000.
„Als er grote demonstraties zijn in verschillende Russische steden, dan zijn er in Moskou hooguit 2.500 mensen beschikbaar, heel weinig dus. Zowel in Rusland als in het Westen wordt de macht van de Russische regering erg overschat: zij is psychologisch zwak. De directe omgeving van Poetin is erg bang.”
Hoe weet u dat zo goed?
„Invloedrijke kennissen van mij zeggen dat Rusland zich op de rand van de afgrond bevindt. Precies die formulering. En ze houden de president en zijn politiek daarvoor verantwoordelijk.”
Wat heeft Poetin fout gedaan?
„Er is al langer sprake van lethargie. In de eerste tien jaar van Poetins bewind ging het iedereen voor de wind. Sommigen kochten een jacht, anderen een iPhone, iedereen werd rijker. De afgelopen zes jaar zien we een daling van de reële inkomens. In geen enkel Europees land zou men een regering tolereren die verantwoordelijk is voor jaarlijks dalende inkomens. De lethargie is overgegaan in irritatie. Poetin werd opnieuw gekozen, en wat deed hij? Hij verhoogde de pensioenleeftijd. Dat lag zeer gevoelig, want de levensverwachting in Rusland is laag. Er was niets beters om de zogeheten ‘Poetinistische meerderheid’ in de Russische samenleving aan stukken te slaan dan dat. Het gevolg: de irritatie ging over in haat. Tijdens de protesten van 2012 [toen honderdduizend Moskovieten de straat op gingen] haatte slechts een deel van de stedelijke middenklasse Poetin. Nu haat een groot deel van Rusland hem.”
Volgens uw collega Jekaterina Sjoelman zijn regimes als het Russische in staat zichzelf telkens opnieuw uit te vinden. Het Kremlin kan toch concessies doen?
„Ik weet zeker dat dit soort regimes niet evalueren, ze storten in elkaar. Ik ken de mensen die de kern vormen van dit regime – Patroesjev [voorzitter van de nationale veiligheidsraad], Bortnikov [directeur van de FSB], Bastrykin [hoofd van het OM], Setsjin [bestuursvoorzitter Rosneft]. Zij zijn onverbeterlijk. Je kunt ze alleen ontslaan.”
Je kunt ook zeggen: zij hebben niets te verliezen.
„Zij zullen vechten tot de laatste snik, zij houden zich vooral bezig met de politiek. Maar er zijn anderen, die zich vooral met geldzaken bezig houden. Oligarchen die dicht bij president Poetin staan. Daar heerst een hele andere sfeer. Hun bevalt het helemaal niet, wat er nu gebeurt.”
Sjoelman zou zeggen: u praat niet op basis van empirische gegevens, maar vanuit uw eigen overtuiging.
„Natuurlijk heb ik overtuigingen. Er kan geen politieke analyse bestaan zonder moraal. Ik ben een aanhanger van de klassieke aanpak. Begrippen als ‘het volk’ en ‘vrijheid’ zijn basisbegrippen van de politieke filosofie. Daar waar de mens handelt, heerst altijd een zekere onvoorspelbaarheid. Hoe categoriseren we de vrijheidswil? Alleen door te kijken naar handelingen. Als een groep mensen overgaat tot een historische handeling – de bestorming van de Bastille, of het neerhalen van de Berlijnse Muur – verandert de ‘bevolking’ op dat moment ineens in het ‘volk’. Onder invloed van een groots idee – het idee van vrijheid.”
Solovej leunt wat vermoeid achterover.
Het gaat niet geweldig met Ruslands economie, maar het volk lijdt geen honger, zoals in 1917.
„Politieke veranderingen komen niet omdat er geen eten is. Protest wordt geboren in de middenklasse, zij die de mislukking van hun strategie onder ogen moeten zien, een strategie van groeiende verwachtingen: alles wordt op termijn beter. Ja, het was beroerd, er is nu geen politieke vrijheid, maar economisch zijn we er wel op vooruitgegaan.”
Wanneer bestormt het woedende volk het Kremlin, denkt u?
„Het moeilijkste is altijd om een precieze datum te noemen. Het protest zal grimmiger worden.”
Zal er bloed gaan vloeien, denkt u?
„Dit hangt er vanaf waar je het mee vergelijkt. In vergelijking met Libië en Egypte zal het vreedzaam zijn. En ik denk dat het mogelijk is om het aantal [113] slachtoffers van de [Oekraïense] Maidan-opstand te voorkomen.”
Wat doet u sinds uw ontslag?
„Ik probeer een maatschappelijke, nationale coalitie te vormen. Geen politieke partij, maar een unie van maatschappelijke organisaties. Met als doel: de vreedzame demontage van het regime. Ik denk dat de tijd daarvoor gekomen is.”
Iedereen kan zich toch verenigen rond Aleksej Navalny? Hij is de leider van de oppositie.
„Geen enkele oppositieleider in Rusland kan brede steun verwerven, ook Navalny niet. Hij is voor velen onacceptabel. Daarom kwam ik op het idee om iedereen te verenigen boven het niveau van de politiek. Zoals gebeurd is in de Sovjet-Unie en Oost-Europa bij het einde van het communisme.”
Als we elkaar over twee jaar spreken, hoe groot is dan de kans dat Poetin er nog zit?
„Dat is uitgesloten.” ===============================================
59
procent van de Russische bevolking is voorstander van ingrijpende hervormingen binnen de Russische overheid en economie, zo blijkt uit onderzoek van het onafhankelijke onderzoeksinstituut Levada-Centrum en het Carnegie-Centrum in Moskou. Twee jaar geleden was dat nog 42 procent van de bevolking.
25
procent van de Russen die hervormingen willen, noemen ‘Poetin en zijn omgeving’ als een van de instituties die moeten veranderen. In 2017 was dat nog 15 procent. Grootste steen des aanstoots van hervormingsgezinde Russen is de overheidsbureaucratie – 69 procent wil die op de schop nemen – gevolgd door de oligarchen (67 procent).
68
procent van de Russen is positief over het functioneren van president Poetin. Na de verhoging van de pensioenleeftijd in 2018 begon de (traditioneel hoge) rating van Poetin te dalen, maar sinds het begin van dit jaar stijgt de populariteit van de Russische president weer licht.
19
zetels heeft regeringspartij ‘Verenigd Rusland’ in de gemeenteraad van Moskou, na lokale verkiezingen eind september. Dankzij de hulp van de vijf zetels van de partij ‘Ons Moskou’ (een satelliet van Verenigd Rusland) behield de regering ternauwernood de meerderheid in het parlement (de Doema), die 45 afgevaardigden telt. 21 zetels worden bezet door oppositiegezinde raadsleden.
Mijn buurman kwam 18 maanden geleden bij me op bezoek "om slecht nieuws te melden", zo zei hij bij binnenkomst.
Nu was zijn moeder al enkele keren van kanker geopereerd, en zijn vader was ook niet helemaal gezond meer, dus ik schrok toch even.
Maar het ws veel erger: mijn ca 52 jarige buurman kwam me zeggen dat hij de ziekte van Parkinson had. Dan weet je echt niet wat je moet zeggen.
Er was nog een klein onderzoek gedaan of het met zijn beroep als boer te maken had, maar dat was niet zo, zei hij. Het was dus domme pech. Kan ieder van ons gebeuren.
Mijn buurman teelt al zijn hele leven broccoli, prei en ijssla.
Maar ook in de bollen-teelt en de druiven teelt zijn veel boeren en medewerkers die Parkinson krijgen. Zeker als ze in hun jeugd al intensief met de middelen in aanraking kwamen. We zagen twee vrouwen van ca 60 jaar, twee zussen, die in hun jeugd veel bollen hadden gepeld: allebei Parkinson. In hun straatje ( 20 huizen?) woonden nòg twee patienten.
In Frankrijk is al sinds 2012 officieel het verband tussen bestrijdings-gif en Parkinson bekend. Maar bij ons kijken de Landbouw-deskundigen van de LTO nog heel verbaasd en wat ontkennend in de camera als er naar gevraagd wordt. Het woord 'alarmisten' viel niet, omdat het niet in hun woordenboek staat. Anders hadden ze dat zeker gebruikt.
Hoe is het mogelijk !
Het is mogelijk. Ik zal U een ander voorbeeld geven. Een voorbeeld dat beter past op dit blog: Het zwijgen over de serieuze kans op een atoom-oorlog.
Weet U nog hoe groot de Cuba Crisis was? Dat de wereld stil stond en dacht dat haar laatste uur geslagen was?
Rusland had bijna zijn raketten geplaatst op een steenworp van Washington. Enkele weken later zou Amerika 'schaak' hebben gestaan: in verloren positie.
Nu gaat de VS precies hetzelfde doen met raketten die ze in Roemenië en Polen wil plaatsen.
Precies hetzelfde dus: jouw wapens bij de opponent op de stoep plaatsen.
Toch zijn er verschillen , waardoor het NU wellicht gevaarlijker is dan TOEN:
1. Rusland had destijds geen atoom-aanval nodig om Wereldmacht ter blijven. 2. Iedereen wist toen: MAD: àls je aanvalt, word je zelf ook vernietigd.
Nu ligt het anders:
1) de VS zal over 15 jaar Grote Baas af zijn.
2) Tenzij: ze de militair machtigste opponent kapot maakt en zo àlle anderen tot overgave dwingt, ook China.
3) De VS is momenteel in handen van een sekte die gelooft dat God hen de opdracht gaf om kwaadschiks de wereld te onderwerpen. Ze hebben de buitenland-politiek , het Pentagon, de Intelligence grotendeels in handen . En belangrijker: de Media.
4) Deze sekte ziet de niet-secteleden niet als mens. Meer als dier. Voor hen geen probleem om die met atoomwapens te doden. Hun God heeft het hen ook opgedragen:
Isaiah 60:12“. . .[T]he nation and kingdom that will not serve [Israel] shall perish; yea, those nations shall be utterly wasted”
Deuteronomy 25:17-19 (“[T]hou shalt blot out the remembrance of Amalek from under heaven; thou shalt not forget [to do] it”).
De enigen die het zien worden meewarig voor 'alarmisten' uitgemaakt.
De enige hoop voor de mensheid: meer alarmisten.
Gaat niet gebeuren.
Dodo's zijn geen alarmisten.
Dodo's lopen opgewekt en licht nieuwsgierig hun ondergang tegemoet. Thu, 19 Sep 2019 20:58:00 +0000
Zo wil de landbouwsector stikstof reduceren De landbouwsector wil de stikstofuitstoot reduceren, maar wel zo dat er toekomstperspectief is voor de (jonge) boeren. Het Landbouw Collectief, een samenwerking tussen belangenbehartigers en boerenprotestgroepen, heeft woensdag 20 november in Den Haag eensgezind een plan gepresenteerd om de stikstofcrisis aan te pakken. Wed, 20 Nov 2019 12:20:00 +0100
Als je lange afstanden over de snelweg rijdt, bespaar je gemakkelijk een paar tientjes per maand door 100 kilometer per uur te rijden in plaats van 130.
Size of the banking sector: implications for financial stability Veel landen met een grote bankensector zijn in de recente financiële crisis hard geraakt. Een analyse van 38 ontwikkelde en opkomende landen, vandaag gepubliceerd in een DNB Occasional Study, laat zien dat de omvang van de bankensector positief samenhangt met belangrijke indicatoren voor systeemrisico en met economische schade in een crisis. 16 Oct 2018 14:30:16 +0100
Triodos x PDZ Special – Nederland voedselland in crisis: Wat is daarop uw antwoord? Een avond vol ideeën van duurzame boeren, initiatieven voor gezond eten en plannen en acties voor natuur en biodiversiteit. Nederland loopt aan tegen haar ecologische grenzen: de stikstofcrisis. Onze boeren, en de manier hoe we onze voedsel produceren, ligt onder vuur en is broodnodig toe aan verandering. Dat raakt de toekomst van de landbouw, van […] Mon, 18 Nov 2019 08:30:31 +0000
Terwijl Nederland zucht onder de stikstofcrisis komt het kabinet eerst met een aantal kortetermijnmaatregelen om de problemen op te lossen, waaronder die voor huizenbouw. Maar of dat lukt? Gezien de talrijke protestacties die maar doorgaan, is het draagvlak onder de Nederlandse bevolking uiterst wankel. En of de hoogste rechter enthousiast is, moet nog blijken, schrijft … Continued
Follow the Money selecteert Wat viel onze redacteuren afgelopen week op in de media? Bankiers draaien de bak in. De smart-tv blijkt in Amerika een ideale spion voor bedrijven en politici. Het Kennisinstituut Mobiliteit vergelijkt concurrerende vervoersmiddelen om te berekenen welke manier van reizen het goedkoopst is. Miljoenen aan EU-boerensubsidies komen terecht bij landen die helemaal niets van de EU moeten hebben. En big tech is zo reusachtig, dat het de volgende crisis zal veroorzaken, is de voorspelling. Sun, 10 Nov 2019 08:00:00 +0100
Driekwart van deze baby’s zal bovendien opgroeien in relatieve vrijheid. Dat betekent dat elke dag zo’n 200.000 nieuwe mensen de kans krijgen om te profiteren van de opgebouwde kennis van de 100 miljard mensen die voor hen kwamen.
Deze nieuwe wereldburgers zullen meer kennis vergaren en productiever worden dan hun ouders. Want mensen worden elk jaar zo’n anderhalf procent beter in wat ze doen. En dat telt behoorlijk op als je het over een hele generatie meet.
En wat doen wij? Wij maken ons zorgen over de volgende recessie…
Waar zullen we ons vandaag eens druk over maken?
De financiële crisis van 2008 was een hele nare recessie. Daarom maken beleggers zich sinds die tijd al zorgen over de volgende recessie. De media doen daar driftig aan mee. Elke dag krijgen we wel een nieuw probleem voorgeschoteld: de handelsoorlog, de Brexit of de inverse rentecurve. Weet u waarom?
Omdat goed nieuws geleidelijk opbouwt en slecht nieuws een krantenkop is!
Natuurlijk zijn recessies vervelend. Mensen verliezen hun baan en bedrijven verliezen geld. Maar beleggers maken zich onnodig druk. Recessies horen er nu eenmaal bij. De afgelopen 75 jaar kregen we te maken met 12 recessies die gemiddeld 11 maanden duurden.
Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog zijn er bijna 900 maanden verstreken. Waarvan we er 130 in een recessie zaten. Dat is minder dan 15 procent! En 85 procent van de tijd maken we ons zorgen over wat maar 15 procent van de tijd voorkomt.
Ja, de beurs kan fors dalen tijdens een recessie. Maar als we altijd beleggen in de veronderstelling dat de volgende recessie voor de deur staat, doen we onszelf te kort.
Heeft stress ook voordelen?
Ja, want innovatie stopt niet tijdens recessies. Sterker nog, we hebben een hekel aan verliezen. En als de kans op verlies groot is, worden we vindingrijker.
Elk jaar stelt Gallup in 121 landen aan mensen dezelfde vraag: “Had je gisteren last van stress?”
Een team van psychologen bestudeerde de data om te zien of er een verband was met andere maatstaven van welzijn, zoals levensverwachting, de economie en werkplezier. Volgens psychologe Kelly McGonigal is er een verband. Maar dat verband is niet wat we verwachten:
“The higher a nation’s stress index, the greater its GDP and life expectancy, the more satisfied people are with their lives, their work, their communities, their own health, the happier they are… It kind of blew the researchers minds. It was not what we were expecting.”
Teveel stress is natuurlijk nooit goed. Maar een kleine hoeveelheid stress wel. Het zorgt ervoor dat we onze blik richten op zaken die ons productief en gelukkig maken. We stellen niet meer uit, maar ondernemen actie. Ook ondernemers en management teams worden gedwongen om vindingrijker te zijn.
IBM, UPS en General Motors werden opgericht net na economische chaos van 1907. Walt Disney startte tijdens de recessie in de twintiger jaren en Bill Gates richtte Microsoft op in de recessie van 1974. Adobe ontstond tijdens de recessie van 1982 en Airbnb zag het levenslicht in 2008.
Maar het tegenovergestelde is ook waar. Van te weinig stress worden we lui en zelfvoldaan. In maart 2017 ging Snap (van Snapchat) naar de beurs. Die beursgang ging gepaard met een waarschuwing:
“We have many current employees whose equity awards are fully vested and will be entitled to receive substantial amounts of our capital stock shortly after our initial public offering. As a result, it may be difficult for us to continue to retain and motivate these employees, and this wealth could affect their decision about whether they continue to work for us.”
Klinkt een korting van 30 procent aanlokkelijk?
Tijdens die 12 recessies sinds 1945, daalden de aandelenkoersen gemiddeld met 28,8 procent. Fantastisch! Stelt u zich eens voor dat u een nieuwe iPhone nodig heeft. En ik weet een legaal adresje waar u hem met 30 procent korting op de kop kunt tikken… Interesse?
Ja, natuurlijk! Iedereen houdt van een koopje.
Behalve beleggers. Die worden zenuwachtig als ze voor hetzelfde geld meer aandelen van bijvoorbeeld de maker van de iPhone kunnen kopen.
Maar recessies geven beleggers de kans om aandelen tegen een lagere koers bij te kopen. Tijdens de financiële crisis daalden de aandelenkoersen met 56,8 procent. Om vervolgens met 347 procent te stijgen. En dan tel ik dividenden en het herinvesteren ervan nog niet eens mee.
Dus een belegger die aandelen had bijgekocht, had het herstel van zijn of haar portefeuille aanzienlijk bespoedigd. Maar dan moet je wel de liquiditeiten hebben om aandelen bij te kopen.
Zakenman Harold Geneen zei ooit: “The only unforgivable sin in business is to run out of cash.”
Datzelfde geldt voor beleggers. Beleggers vinden cash en obligaties momenteel niet interessant. Het levert te weinig op! Maar daarin vergissen zij zich. Ten eerste, zorgen cash en obligaties ervoor dat beleggers tijdens een recessie aandelen tegen lagere koersen kunnen bijkopen.
Ten tweede, cash en obligaties voorkomen dat zij gedwongen worden om aandelen tegen lage koersen te verkopen. Omdat ze bijvoorbeeld ineens geld nodig hebben voor iets anders. Cash en obligaties zorgen ervoor dat beleggers flexibel zijn en kunnen profiteren van lagere koersen. Hierdoor hebben ze veel meer waarde dan alleen maar die lage rentevergoeding.
En als de volgende recessie een feit is, bedenk dan: “This too shall pass!”
Hans Betlem is chief investment officer bij IBS Capital Management.
Zweden op de vlucht Als gevolg van het opnemen van zoveel immigranten in een relatief korte tijdspanne van 2012-2017, met een piek door de migratiecrisis in 2015, kampen de gemeentes met hoge werkloosheid, een toename van kinderarmoede en stijgende bijstand uitgaven, aldus Mon, 14 Oct 2019 00:00:00 EST
Het voordeel van problemen die je zelf verzint: je kan er iedere willekeurige "oplossing" bij bedenken, en alsnog als held uit het verhaal komen.
Op de dag dat de VVD haar laatste, misschien wel enige principe inleverde bij een zuchtje juridische tegenwind, verscheen Klaas Dijkhoff des avonds op een livestream op LinkedIn. Daar legde hij aan de kijkers uit dat de “rotmaatregel” die ons van 130 terug naar 100 km/uur op de snelweg laat afremmen, een noodzakelijk kwaad is om de boeren en de bouwers te helpen om hun werk te kunnen doen.
Want Mark Rutte had gezegd dat hij het niet op zijn geweten wilde hebben dat die anders met kerst werkloos thuis zitten. En daarom moeten we allemaal bijdragen aan deze “grootste crisis in zijn negen jaar”, zoals de premier de stikstofsatire zelfs nog waagde te omschrijven. Mark en zijn trouwe adjudant Klaas ging vervolgens het internet op en de televisiestudio’s in (22u Nieuwsuur, 23u Pauw) om aan de mensen in het land uit te leggen hoe de vvd hier een populistisch verkiezingsdingetje gewichtig liberaal principe offerde voor een hoger doel, want dat is wat leiders doen.
De vvd, die publieke misleiding tot ambacht heeft gekneed, had alles paraat. Rutte en drie ministers, in een zaaltje zonder stoelen (zodat de perscamera’s zonder al te veel kritische vragen in Rutte’s voordeel konden worden ingezet), die met ernstige hoofden en veel acteerwerk enige urgentie wisten te veinzen voor het onzichtbare probleem. Tot en met het woord “rotmaatregel” was alles gescript: op het moment dat Rutte het in de mond nam, ging er een mail naar de VVD-leden waarin dat woord de kern vormde. Ze moeten tevreden hebben gekeken toen het woord de rest van de dag trending was online. De worst was weer gedraaid. En over worst gesproken: niet alleen wij moeten offers brengen, de koeien krijgen ook ander voer.
Allemaal flagrante onzin natuurlijk. Die hele “stikstofcrisis” is een politiek probleem dat door een rechter juridisch bindend is gemaakt. Het is een fuckup van politici, die stikstofregels hebben opgesteld waar geen gestandaardiseerde meetnorm voor is, waar geen internationale afspraken over bestaan en waar de buurlanden zich 400 keer minder druk over maken. Die eigen regels, die uit polderbelangen door stil ligt, wordt een paar honderd meter verderop in Duitsland aan de andere kant van een Natura2000-gebied gewoon doorgeboerd en -gebouwd. In Nederland worden we geacht vandaag te vertrouwen op politici die zelf ook niet weten waar ze mee bezig zijn maar zich wel opwerpen als crisismanagers van hun eigen probleem. Zij roepen ons op om mee te helpen: door een beetje af te remmen op de A-wegen, redden we de boeren en de bouw. Samen met de vvd, die hier het voortouw neemt, het landsbelang boven partijprincipes stelt, en vervolgens uiterst tevreden in de chatbox op LinkedIn tijdens het praatje van Klaas kon zien dat de achterban er met boter en suiker in tuint. “Niks tegen in te brengen, Klaas…”
Daar gn we weer. Na het schandaal met de kinderopvantoeslag, dat door Menno Snel ongeveer net zo voortvarend wordt aangepakt als de dodo crisis op Mauritius, blijkt de Belastingdienst ook op een andere afdeling jarenlang willens en weten de wet te hebben overtreden. Bij 40.000 mensen werd zonder reden het uitstel van betaling ingetrokken. Mensen die bezwaar maakten werden van het kastje naar de muur gestuurd en moesten meteen betalen. Dat mag helemaal niet, dus daarom luide klokkenluider Pierre Niessen de klok. Hij kaartte de misstand aan bij de top van de Belastingdienst, en die deed... niets.
En wat zegt de Belastingdienst dan, als deze man eindelijk met zijn verhaal naar buiten komt? "Volgens de fiscus is herhaaldelijk met de klokkenluider gesproken en zijn diens signalen gemeld bij betrokken onderdelen. "Als een collega het niet eens is met de manier waarop zijn melding is afgehandeld, kan hij de misstand melden bij het Huis voor Klokkenluiders."" Het Huis voor Klokkenluiders! Dat is al sinds zijn oprichting n grote treinramp, loste exact nul zaken op, heeft last van onkundig en ongemotiveerd personeel en moet volgens een deze week verschenen rapport totaal anders worden georganiseerd. Je zou bijna beginnen te denken dat mensen die ergens bezwaar tegen maken door de Belastingdienst standaard van het kastje naar de mu... Oh wacht.
Je dienst is nog steeds rot, Menno Snel. Door en door rot.
‘De ecomodernist spiegelt ons graag voor dat we op de goede weg zijn en dat wij ook de zelfveroorzaakte klimaatcrisis wel weten te beteugelen. Ik geloof er geen bal van.’
GroenLinks: EU gaat beperking natuurgebieden voor stikstofcrisis niet pikken Het kabinet wil om de overbelasting met stikstof van beschermde natuurgebieden tegen te gaan het aantal zogeheten Natura 2000-gebieden terugdringen. Natuur die niet meer bestaat kan immers ook niet bedreigd worden. De gebieden dienen er toe de biodiversiteit op Europees niveau te herstellen maar om de industrieboeren en bouwwereld tegemoet te komen wil de regering […] Thu, 14 Nov 2019 20:38:48 +0000
Oppositie nog steeds niet blij met stikstofaanpak Volgens verschillende oppositiepartijen deugen de stikstofmaatregelen die het kabinet heeft gepresenteerd niet. Dat bleek tijdens een debat over de stikstofcrisis en de stappen die het kabinet woensdag presenteerde. Thu, 14 Nov 2019 19:04:59 +0100
Nederland: MSN.com: (Laatste update: donderdag 21 november 2019 00:00:28)
Er is een einde gekomen aan de stikstofcrisis in ons land. Het kabinet is voornemens de maximumsnelheid op snelwegen te verlagen naar 100 kilometer per uur. Hiermee zijn alle stikstofproblemen opgelost. “Ja, ik ben natuurlijk heel erg blij”, zegt milieudeskundige Iep Klepper. “Maandenlang hebben we over het stikstofprobleem gediscussieerd, terwijl de oplossing zo simpel is. Eindelijk kunnen we – letterlijk [...]
Het chemiebedrijf Chemours in Dordrecht heeft illegaal 'GenX-houdend afval' naar België geëxporteerd. Milieuminister Van Veldhoven (D66) heeft dit aan de Tweede Kamer gemeld.
GenX is een van de mogelijk kankerverwekkende PFAS-stoffen. Chemours gebruikt GenX voor de productie van Teflon-producten zoals anti-aanbaklagen in pannen.
Het GenX-afval werd eerder teruggehaald uit Italië, tijdelijk opgeslagen in Dordrecht en daarna zonder de juiste vergunning naar het afvalverwerkingsbedrijf Indaver in België gebracht. De Inspectie Leefomgeving en Transport heeft proces-verbaal opgemaakt en de zaak wordt strafrechtelijk onderzocht.
Voor de bus gegooid
De Regionale Uitvoeringsdienst Zeeland en de Milieudienst Rijnmond (DCMR) onderzoeken of de GenX als gevolg van het illegale transport naar België nog verder verspreid is. Nog niet duidelijk is welke stappen de Vlaamse autoriteiten gaan nemen, schrijft de minister in de Kamerbrief.
Chemours is ontstemd over de brief van de minister. "Wij vervoeren al tijden dergelijk afval naar Antwerpen om het daar te laten vernietigen. Daar hebben we ook gewoon een vergunning voor", zegt een woordvoerder van Chemours. "Deze lading uit Italië hebben we op die bestaande vergunning uitgevoerd. Achteraf bleek dat er een aparte vergunning nodig was. Dit is een administratieve fout."
Uit een artikel van het AD uit februari blijkt dat ook Van Veldhoven zelf destijds het exporteren naar Antwerpen als een goede oplossing zag. Dat de minister en de inspectie nu in zulke zware bewoording over het afval spreken, snapt het bedrijf niet. "De minister, de inspectie en de milieudiensten wisten allemaal van tevoren dat deze lading naar België zou gaan om vernietigd te worden. Het is niet alsof we als dief in de nacht bezig zijn geweest", zegt de woordvoerder. Wat de milieudiensten nog willen onderzoeken begrijpt hij dan ook niet. "Het voelt alsof we voor de bus gegooid worden."
Enige producent
Het chemiebedrijf Chemours -voorheen DuPont- is de enige grote producent van GenX, een van de PFAS-stoffen die inmiddels bijna overal in Nederland in de bodem worden aangetroffen. De PFAS-verspreiding is naast de stikstofcrisis de belangrijkste oorzaak van het feit dat veel bouwprojecten in Nederland stilliggen.
Pas als duidelijk is wat de nieuwe acceptatienorm voor PFAS-stoffen in de bodem wordt, en in hoeverre bouwgrond met PFAS besmet is, kunnen nieuwe bouwvergunningen afgegeven worden. De bedoeling is dat de nieuwe normen op basis van onderzoek door het RIVM, voor 1 december bekend gemaakt worden door minister Van Veldhoven.
Werkgevers zeggen een schadeclaim in te dienen bij het kabinet omdat grondverzetters door de PFAS-maatregelen een tijd lang hun werk niet konden doen. Daarom werden manuren onbenut en stonden machines stil, zegt brancheorganisatie VNO-NCW.
De organisatie zegt uit te zoeken hoeveel uren er niet zijn gemaakt. "Mevrouw Van Veldhoven heeft gezorgd voor dit verschrikkelijke bedrijfsongeval. Eén man plus een machine in het grondverzet kost 100 euro per uur. We gaan uitzoeken hoeveel uren niet zijn gemaakt, en ze kunnen een claim verwachten," zegt Hans de Boer, voorzitter van de werkgeversorganisatie.
Protest
Door de stikstof- en PFAS-crisis is veel werk in de bouw stil komen te liggen. Eind vorige maand organiseerde actiegroep 'Grond in Verzet' daarom een landelijke actiedag op het Malieveld in Den Haag. Zij eisten duidelijkheid en maatregelen van het kabinet uit vrees voor financiële gevolgen.
De AEX-index heeft voor het eerst in achttien jaar de grens van 600 punten doorbroken. Rond half 5 kwam de AEX op 600 punten, om er in de laatste minuten van de beursdag toch nog net onder te sluiten: 599,03 punten.
De laatste keer dat de belangrijkste Amsterdamse beursbarometer boven de 600 stond was in mei 2001.
Handelsoorlog bekoeld
De AEX bereikte in 2000 met 701,56 punten op de hoogste stand ooit. Daarna zakte de beurs in door de internetbubbel, de dotcomcrisis. Dit jaar is de AEX-index al zo'n 23 procent gestegen, ondanks grote zorgen over de brexit en de handelsoorlog tussen China en de Verenigde Staten.
Maar door de lage rente kiezen veel beleggers voor aandelen, wat de prijzen opdrijft. De laatste weken speelt ook mee dat het conflict tussen China en de VS iets lijkt te zijn bekoeld.
Pensioenfondsen hebben het afgelopen jaar dus flink wat rendement kunnen maken met hun belegging maar dat weegt nog niet op tegen de lage rente.
'Geen zekerheid'
Hoofdeconoom Marieke Blom zegt op NPO Radio 1 dat het doorbreken van de 600 punten-grens over het economische klimaat weinig zegt.
"Soms zijn de beurzen heel erg depressief, zoals afgelopen zomer. En nu zijn ze plots weer heel optimistisch. Alsof er nooit meer een recessie zal komen", legt Blom uit. Volgens haar zijn bij beide beurshumeuren kanttekeningen te plaatsen.
"Daarbij hangt er veel af van politieke beslissingen", zegt ze. "Er is daardoor geen zekerheid voor volgend jaar en die krijgen we ook niet."
Toen de Amerikaanse fastfoodketen McDonald's in 2009 vanwege de economische crisis al zijn restaurants op IJsland sloot, kocht Hjörtur Smarason vlak voor sluitingstijd nog snel een cheeseburger met frietjes. Maar niet om op te eten, want al die tijd bewaarde hij de maaltijd als experiment. En wat blijkt: na precies tien jaar zien de cheeseburger en frietjes er nog bijna hetzelfde uit.
"Ik had ooit gehoord dat het eten van McDonald's nooit vergaat, dus wilde ik zelf testen of dat echt zo is", zei Smarason. In 2012 schonk de IJslander de etenswaren aan het Nationaal Museum van IJsland, maar na een aantal jaar deed het museum de hamburger en friet toch weer weg.
Volgens een expert was het museum namelijk niet geschikt om voedsel te bewaren, maar Smarason was het daar niet mee eens. "Deze hamburger bewaart zichzelf", zei hij.
Inmiddels liggen de cheeseburger en frietjes tentoongesteld in een glazen kastje in een hostel in het zuiden van IJsland. Op een webcam kan 24 uur per dag de staat van de maaltijd in de gaten gehouden worden. En daar is blijkbaar vraag naar, want volgens de eigenaar van het hostel kijken elke dag zo'n 400.000 mensen naar de livestream.
Tegen de BBC bevestigde de hosteleigenaar dat het fastfood na al die jaren nog in goede staat is. "Ze zien er nog smakelijk uit ook", zei hij. "Er is geen schimmel. Alleen de papieren verpakking ziet er wat oud uit. Het is leuk natuurlijk, maar het geeft wel te denken over wat je in je mond doet."
Geen schimmel
Het is zeker niet de enige keer dat iemand test hoelang het voedsel van McDonald's eruitziet na verloop van tijd. Zes jaar geleden bijvoorbeeld kwam een Amerikaan met zijn bevindingen van een hamburger die hij in 1999 had gekocht. Veertien jaar later bleek alleen de augurk ontbonden, van schimmel of vreemde geurtjes op de hamburger was geen sprake.
In 2016 kwam een Amerikaanse tot dezelfde conclusies. Zij bewaarde zes jaar lang een Happy Meal op haar kantoor. "De inhoud was absoluut niet verrot, verteerd of uit elkaar gevallen", zei ze.
Sat, 02 Nov 2019 13:37:14 +0100
Nederland: NRC.nl: (Laatste update: donderdag 21 november 2019 00:43:21)
Boeren komen met ‘oplossing’ crisis Plan van aanpak van boeren om uit ‘stikstofimpasse’ te komen, is op lange termijn peanuts, zegt stikstofexpert Jan Willem Erisman. Wed, 20 Nov 2019 21:35:15 +0100
De stikstofcrisis, de CO2 crisis, de woningcrisis, de pensioencrisis, het lijken allemaal losstaande verschijnselen. En zo worden ze ook gepresenteerd. Totdat je de “oplossingen” gaat bekijken. Dan zie je dat er een overeenkomst bestaat tussen deze schijnbaar losstaande zaken. Dan zie je dat de beleidsmaatregelen die gebaseerd zijn op deze “crises” allemaal dezelfde consequenties gaan hebben.
Letterlijk AL het beleid dat gebaseerd wordt op deze “crisissituaties” leidt tot hetzelfde: het onmogelijk maken om voor onszelf te zorgen.
Om voor onszelf te kunnen zorgen, moeten we toegang hebben tot onze basisbenodigdheden. Om te kunnen leven hebben we en aantal primaire zaken nodig:
- Onderdak (wonen)
- Energie
- Inkomen
- Voedsel
Zonder toegang tot deze dingen, zijn we dakloos, lijden we kou, leven we in armoede en hebben we honger. En alle “crisismaatregelen” leiden precies daartoe. De situaties lijken dus verschillend, maar de consequenties van het beleid zijn hetzelfde.
Wonen
De aanval op wonen wordt op verschillende fronten ingezet. Sociale huurwoningen worden steeds minder toegankelijk gemaakt. Boven een modaal inkomen komt niemand er meer voor in aanmerking. Huurtoeslagen worden versoberd waardoor ook mensen met lage inkomens niet meer kunnen huren. Daarnaast worden de woningbouwverenigingen dusdanig zwaar belast dat er geen geld meer is voor nieuwbouw, en dat ze genoodzaakt zijn hun woningvoorraden te verkopen. Dat betekent ellenlange wachtlijsten.
Logischerwijze ontstaat hierdoor meer vraag naar betaalbare koopwoningen. Als gevolg van die vraag, stijgen de prijzen daarvan. Hierdoor zijn ze voor grote groepen mensen ook niet meer betaalbaar. Daarnaast zijn er instapdrempels voor hypotheken opgeworpen, waardoor gezinnen met een inkomen dat rond modaal ligt (en niet meer in aanmerking komen voor sociale huurwoningen) ook geen passende hypotheek meer kunnen krijgen, en dus geen toegang meer hebben tot wonen.
Het enige dat dan nog resteert is particulier huren. Maar ook hier vliegen de huurprijzen omhoog als gevolg van de toegenomen vraag (die dus weer een gevolg is van het beleid). Daarnaast worden sociale huurwoningen, als consequentie van het draconische belastingbeleid, massaal verkocht aan speculanten die ze vervolgens tegen woekerprijzen verhuren.
En dan is er ineens de “stikstofcrisis” die wordt gebruikt als rechtvaardiging voor een bouwstop. Hierdoor worden jongeren die zelfstandig willen gaan wonen genoodzaakt bij hun ouders te blijven wonen.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot het onmogelijk maken van wonen voor steeds grotere groepen mensen.
Energie
De “CO2-crisis” wordt ingezet om energie te rantsoeneren. Gas zal simpelweg worden afgesloten, waardoor mensen gedwongen worden om elektrische warmtepompen aan te schaffen, tegen torenhoge kosten. Dat deze pompen nauwelijks bruikbaar zijn (de capaciteit is veel te klein om een huis behoorlijk te verwarmen) doet er kennelijk niet toe.
Als mensen bezwaar maken tegen deze gedwongen investering, roept de overheid dat ze zullen “helpen” door leningen te verstrekken (uiteraard van het belastinggeld dat al door de bevolking is betaald). Maar niet zonder voorwaarden: de grond waarop het huis staat wordt dan eigendom van de overheid. Hierdoor vervalt het beschikkingsrecht over het huis natuurlijk voor een deel aan die overheid. Je kunt een huis immers niet verkopen zonder de grond waar het op staat. Dit beleid past dus ook uitstekend in de aanval op wonen.
Als mensen uitweg zoeken door een houtkachel aan te schaffen, wordt dit bij voorbaat geblokkeerd, want dat is ineens “slecht voor de gezondheid”.
Daarnaast wordt de “CO2-crisis” gebruikt als rechtvaardiging voor het verhogen van energiebelastingen en als opmaat voor een algemene CO2-taks. Dat geld moet natuurlijk worden opgebracht door de burgers en worden betaald uit hun loon.
Samen met het beleid dat wonen steeds duurder maakt, stijgen hierdoor de vaste lasten spectaculair. Uiteraard leidt dat tot meer armoede.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder toegang tot betaalbare energie voor steeds grotere groepen mensen.
Inkomen
Als gevolg van het beleid, is het geïndexeerde inkomen al decennia niet gestegen, terwijl de vaste lasten explosief toenemen. Dit resulteert uiteraard in minder besteedbaar inkomen. Daarnaast wordt ons uitgesteld inkomen (pensioen) geroofd onder het mom van een pensioencrisis die in werkelijkheid helemaal niet bestaat. Er wordt een rekentruc toegepast waardoor er een crisis LIJKT te zijn.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder besteedbaar inkomen, en dus tot meer armoede voor steeds grotere groepen mensen.
Voedsel
Ook hier wordt de aanval op verschillende fronten ingezet. De zogenaamde stikstofcrisis moet de veeteelt drastisch inperken. Dat heeft natuurlijk gevolgen voor de voedselvoorziening.
Daarnaast stuurt het beleid aan op meer biobrandstof in benzine. De E10 benzine komt voor 10% uit biomassa. Die gewassen moeten uiteraard worden verbouwd, en dat gaat ten koste van landbouwgrond waarop normaal voedsel gekweekt wordt. Om het hele wagenpark op E10 te laten rijden, hebben we ongeveer 30% van alle beschikbare grond in Nederland nodig. Grond waarop dan dus niet meer gewoond kan worden, en waarop geen voedsel verbouwd kan worden. Ook dat heeft uiteraard consequenties voor de voedselvoorziening en wonen.
De volgende aanval op voedsel zal gebaseerd zijn op een “watercrisis”. Er wordt geroepen dat de landbouw teveel water verbruikt. Er zullen maatregelen genomen worden om die landbouwte beperken. Uiteraard ook met voedselschaarste als gevolg.
Resultaat: alle beleidsmaatregelen leiden tot minder beschikbaar voedsel, en dus tot meer honger voor steeds grotere groepen mensen.
Kortom
Kortom, alle beleidsmaatregelen leiden dus tot meer dakloosheid, meer kou, meer armoede en meer honger.
Steeds wordt er geschermd met allerlei “bedreigingen” met de bedoeling dat we al die beleidsmaatregelen accepteren. Steeds wordt ons een "beter klimaat" voorgespiegeld (alsof het huidige klimaat zo beroerd is), maar nooit wordt er melding gemaakt van de logische consequenties van alle maatregelen voor ons leven. Kennelijk heeft men liever niet dat wij dit beseffen.
Maar wat als al die “bedreigingen” in werkelijkheid niet bestaan? Dat het beleid helemaal niet de bedoeling heeft om die zogenaamde bedreigingen onschadelijk te maken? Maar dat het beleid de bedoeling heeft om zelfstandig leven onmogelijk te maken? Dat is immers de overeenkomst tussen alle maatregelen: ze leiden onveranderlijk tot het rantsoeneren van wonen, energie, inkomen en voedsel. Tot armoede en het verlies van het vermogen om voor onszelf te zorgen.
Armoede is niet een gebrek aan geld, maar een gebrek aan toegang tot basisvoorzieningen. En dat is precies waarop AL het beleid aanstuurt.
Waarom?
Waarom zou een regering een dusdanig kwaadaardig beleid voeren?
Degenen die de meeste macht hebben in de wereld, hebben logischerwijze de meeste invloed. Zij hebben het vermogen om regeringen naar hun hand te zetten, want zij financieren ze. Het grootste belang van mensen met macht, is macht over alle andere mensen, want daar bestaat hun macht uit.
Om macht te kunnen hebben over anderen, is het een vereiste dat die anderen afhankelijk zijn. De macht van de één, bestaat immers uit de afhankelijkheid van de anderen. Machthebbers proberen daarom altijd die afhankelijkheid te vergroten. Het meest efficiënt doe je dat door die anderen het (zelfstandig) leven onmogelijk te maken. Zoals nu gebeurt.
Zodra het - als gevolg van het beleid - voor grote groepen mensen onmogelijk gemaakt is om voor zichzelf te zorgen, zullen de regeringen “te hulp schieten” en een vorm van basisinkomen aanbieden. Uiteraard onder voorwaarde van strikte gehoorzaamheid. En dan is de afhankelijkheid compleet.
Al het beleid volgt een beproefd patroon:
1- Verzin of creëer een probleem dat als bedreigen wordt ervaren
2- Wacht op een reactie van het publiek ("Jullie moeten er wat aan doen!")
3- Neem de maatregelen die je voor ogen had
Dit patroon staat bekend als problem-reaction-solution
Uiteraard kunnen regeringen dit beleid alleen voeren als voldoende mensen blijven geloven in de voorgespiegelde “bedreigingen” Anders bestaat er simpelweg geen rechtvaardiging voor dit armoedebeleid. Zodra voldoende mensen gaan beseffen dat ze worden misleid, en dat regeringen heel andere bedoelingen hebben dan ze beweren, dan staan die regeringen letterlijk machteloos.
Wanneer ik naar de huidige inrichting van de wereld kijk, dan doet mijn hart pijn. Dat komt omdat de oorlog, het geweld, de hang naar macht en rijkdom en de daaruit voortvloeiende onvrijheid en armoede, totaal afwijken van mijn eigen morele waarden.
Nou wordt de wereld natuurlijk ingericht door alle mensen bij elkaar. Het kan dus zijn dat mijn persoonlijke morele waarden nogal afwijken van de morelewaarden van de meesteandere mensen. Dat mijn intenties een uitzondering zijn. In dat geval zal de inrichting van de werelduiteraard niet aansluiten bij mijn voorkeuren. En daar zal ik het dan mee moeten doen. Ik ben nou eenmaal niet alleen op de wereld.
Maar vrijwel alle mensen die ik tegenkom en spreek, geven aan dat de wereld momenteel ook niet naar hun zin is. Dat die wereld ook bij hun morele waarden niet aansluit. Als ik ernaar vraag, zegt vrijwel iedereen liever geen oorlog, geen armoede, geen geweld en geen onvrijheid te willen. Blijkbaar ben ik dus niet de enige met hartzeer.
Waarom?
Hoe is het dan mogelijk dat we de wereld desondanks inrichten op een manier die deze dingen juist voortbrengt? Waarom richten we onze wereld in op een manier die niet naar onze zin is? Waarom sluiten onze resultaten niet aan bij de intenties van de meeste mensen? Mensen die veel liever in vrede, voorspoed en vrijheid zouden willen leven? Wat doen we verkeerd?
De wereld wordt immers ingericht door alle mensen bij elkaar. Die inrichting komt tot stand door wat we doen. Met dat doen, bouwen we die wereld en wordt hij zoals hij is.
Als mensen zich bij hun doen en laten, zouden laten leiden door hun morele waarden en hun werkelijke intenties, dan zou die wereld dat toch moeten weerspiegelen. Maar die wereld weerspiegelt in veel gevallen precies het tegenovergestelde.
Het kan dus eigenlijk niet anders dan dat mensen zich laten leiden door andere dingen dan hun eigen morele waarden en werkelijke intenties. Dat mensen hun doen en laten dus niet baseren op wat ze zelf okay vinden, maar op iets anders.
Welke morele waarden volgen we?
Zou het kunnen zijn dat mensen hun doen en laten baseren op de morele waarden van iemand anders dan zijzelf? Zou het kunnen zijn dat mensen hun eigen waarden ondergeschikt gemaakt hebben aan de waarden van eenander? Een ander, die andere waarden heeft dan zijzelf hebben?
Zou het kunnen zijn dat mensen hun doen en laten baseren op morele waarden die niet de hunne zijn? Morele waarden van andere mensen? Mensen met morele waarden die volledig afwijken van hun eigen morele waarden?
Zou het kunnen zijn dat de meeste mensen zich laten leiden door een handvol andere mensen? Andere mensen die er totaal andere morele waarden op nahouden dan zijzelf?
Zou het kunnen zijn dat degenen die als "leiders" aanvaard worden, en daarom door de meeste mensen gevolgd worden, niet dezelfde waarden hebben als de meeste mensen? En dat de dingen die de mensen onder aanvoering van die "leiders" doen, niet hun eigen morele waarden weerspiegelen, maar die van de "leiders"?
Zou het zo kunnen zijn dat we onder de leiding van mensenmet andere normen en waarden, een wereld gebouwd hebben die afwijkt van onze eigen normen en waarden? Een wereld die niet naar de zin is van de meeste mensen, maar alleen naar de zin (of in het voordeel) is van enkele "leiders"?
Enkele leiders waarvan we gedacht hebben dat het een goed idee was om ze te volgen, in de veronderstelling dat hun normen en waarden vergelijkbaar zouden zijn met de onze? Dat we geloofd hebben dat onze gehoorzaamheid aan hun leiding, een wereld zou voortbrengen die bij onze voorkeuren past?
Zou het kunnen zijn dat we ons vergist hebben?
Zou het zo kunnen zijn dat er maar één manier bestaat om een wereld te bouwen die naar onze zin is? Zou het zo kunnen zijn dat dit alleen mogelijk is als we onze eigen normen en waarden als leidend beschouwen, en niet die van een handvol "leiders".
Zou het zo kunnen zijn dat degenen die de ambitie hebben "leider" te zijn, er per definitie andere morele waarden op nahouden dan de meeste mensen? Dat deze "leiders" vooral gedreven worden door eigenbelang en egoïsme? Door het verlangen de wereld naar hun hand te zetten, en zichzelf te bevoordelen ten koste van de meeste andere mensen?
Zou het zo kunnen zijn dat de huidige misstanden in de wereld en alle problemen die daaruit voortkomen, ons hierop wijzen? Uit het feit dat de meeste mensen deze situaties als probleem ervaren, blijkt immers dat de situatie niet naar de voorkeur is van die meeste mensen.
Zou het zo kunnen zijn dat we hieruit kunnen leren dat het geen goed idee is om onze eigen morele waarden onderschikt te maken aan die van enkele "leiders"?
Zou het zo kunnen zijn dat we nu leren dat het niet mogelijk is om de verantwoordelijkheid voor ons eigen doen en laten, te delegeren aan anderen en tegelijkertijd een resultaat te verwachten dat aansluit bij onze intenties?
Besef
Zou het zo kunnen zijn dat we daarom nu gaan beseffen dat we onze eigen morele waarden als leidend moeten gaan beschouwen? Dat dit de enige manier is om een wereld in te richten die aansluit bij die morele waarden?
Zou het zo kunnen zijn dat het tijd wordt dat wij gaan beseffen dat we zelf verantwoordelijkheid moeten gaan nemen voor ons doen en laten, als we een leefbare wereld willen voor de mensheid? En niet een wereld die slechts enkelen bevoordeelt, en velen benadeelt?
Zou het wellicht tijd worden om onze resultaten in overeenstemming te brengen met onze intenties? Zou het wellicht tijd worden dat we gaan beseffen dat we ons daarvoor moeten laten leiden door onze eigen morele waarden? In plaats van door een kleine groep die heel andere intenties en morele waarden heeft dan de meeste van ons?
Zou het zo kunnen zijn dat we ons momenteel in een morele crisis bevinden? Een crisis die ons dwingt om ons te herbezinnen op hetgeen we werkelijk van belang vinden?
Verantwoordelijkheid
Zou het wellicht tijd worden om te beseffen dat we zelf verantwoordelijk zijn voor ons doen en laten? En daarmee voor ons aandeel in de inrichting van de wereld? En dat we vervolgens de mogelijkheid en de vrijheid gaan gebruiken om een wereld in te richten die wel naar onze zin is? Een wereld die aansluit bij de morele waarden van onszelf, en (getuige hetgeen mensen zeggen) de meeste mensen?
Een wereld van vrede, vrijheid en voorspoed dus. Precies zoals de meeste mensen zeggen te willen. Een wereld waarin we kunnen leven zonder (of met veel minder) lijden dan nu het geval is, en waarnaar we kunnen kijken zonder hartzeer. Een wereld die de bestaande morele waarden van de meeste mensen weerspiegelt, in plaats van de afwijkende waarden van enkelen.
Daarvoor is het nodig dat we stoppen ons doen en laten te laten bepalen door "leiders". Dat we stoppen "leiders" aan te wijzen (en vervolgens aan ze te gehoorzamen). Om de doodsimpele reden dat die "leiders" andere dingen van belang vinden dan wij: de meeste mensen.
De wereld is een slavenkolonie. Die slavenkolonie wordt gerund en beheerd door één misdaadsyndicaat. De populatie van de kolonie bestaat uit twee soorten mensen: de eigenaren, en de slaven.
Uiteraard vereist het runnen van zo'n misdaadsyndicaat een organisatiestructuur. In de huidige situatie is het syndicaat daarom onderverdeeld in een aantal afdelingen, elk met een eigen functie.
- Het strategisch topmanagement
Hier bevindt zich de top van het syndicaat. Het zijn de eigenaren ervan. Hier worden de strategieën ontwikkeld die de macht en rijkdom van deze top moeten vergroten. Daarnaast wordt hier bepaald hoe de andere afdelingen moeten functioneren. Die andere afdelingen werken als instrumenten ten bate van de macht en rijkdom van deze top. Alleen binnen dit strategisch topmanagement is de volledige agenda van het syndicaat bekend.
- Het uitvoerend management
Dat zijn de regeringen en overheden van de wereld. Zij zijn de uitvoerende organen van het syndicaat. Deze afdeling vaardigt (op bevel van het topmanagement) de regels (wetten) uit waaraan de slaven zich moeten houden, voert de dagelijkse controle, bestuurt het geweld dat op de slaven losgelaten wordt (leger, politie) en int de belastingen die indirect bijdragen aan het verdienmodel van het syndicaat. Het is het dagelijks management en het dient als incassobende, slavendrijver en bestraffer. Deze afdeling wordt in stand gehouden met instemming van de slaven. Die instemming wordt verkregen door de slaven de illusie te geven dat ze vrij zijn, en dat ze de regering zelf mogen kiezen. Voor de top vormt deze afdeling een potentieel risico omdat ze beschikt over wapens. Dit risico wordt onschadelijk gemaakt door deze afdeling volledig financieel afhankelijk te maken van het topmanagement door middel van onaflosbare schulden.
- Het commercieel management
Dat is het monetair/kapitalistische systeem. Dit is het uiteindelijke verdienmodel van het syndicaat. Hier wordt zoveel mogelijk waardedie de slaven met hun arbeid leveren, geconfisqueerd door het syndicaat. Deze afdeling gebruikt daarbij banken en rechtspersonen (NV's, BV's etc.) waarvan het topmanagement eigenaar is. Hier wordt zowel vrijwel alle arbeid geleverd door de slaven (werknemerschap) als vrijwel alle opbrengst daarvan afgenomen van de slaven. Het instrument dat hiervoor wordt ingezet is het geld/schuldsysteem.
- Het PR management
Deze afdeling houdt zich bezig met perceptiemanagement. Het doel is te voorkomen dat de slaven beseffen dat het syndicaat bestaat en wat de werkelijke aard ervan is. Het middel dat hiervoor gebruikt wordt, is liegen. Het doel van liegen is de slaven te laten geloven dat de afdelingen van het syndicaat (en het syndicaat zelf) niet de bedoeling hebben om op de slaven te parasiteren, maar ze te beschermen. Deze afdeling kennen we onder de noemer: media.
De bovenstaande afdelingen moeten natuurlijk bemand worden. Het syndicaat verleent hiervoor privileges aan een aantal slaven. Die privileges variëren van een modaal inkomen als ambtenaar, tot een topinkomen in de bancaire sector, of van lokaal bestuurder tot enige bescheiden macht als landelijk politicus etc.
In ruil voor die privileges, nemen deze slaven een afgebakende taak op zich. Veruit de meeste van deze slaven zijn zich er niet van bewust dat ze deel uitmaken van het misdaadsyndicaat. Ze overzien alleen hun eigen taak en geloven een eerzaam beroep te hebben.
De topslaven zijn zich daar vaak meer bewust van, maar hun beloning is dusdanig riant dat het belang van positiebehoud groter is dan de roep van het geweten. Slaven met een gezond ontwikkeld geweten, komen voor deze posities niet in aanmerking.
Deze organisatie van het misdaadsyndicaat functioneert op zich prima, maar kent een aantal kwetsbaarheden. Ten eerste werken er bij de verschillende afdelingen betrekkelijk veel mensen. Die moeten allemaal bestuurd (en betaald) worden en dat is niet erg efficiënt. Ten tweede kan het syndicaat alleen voortbestaan zolang de slaven niet beseffen dat het om een misdaadsyndicaat gaat. Dat maakt het hele systeem kwetsbaar voor plotselinge bewustzijnsgroei onder de slaven.
Om die reden, wil het strategisch topmanagement (tevens de eigenaren van hetsyndicaat) het met minder submanagement gaan doen. Daarnaast wil het minder afhankelijk worden van het geloof van de slaven. Het moet eenvoudiger, efficiënter en (voor de eigenaren) veiliger.
Om deze redenen, moet de organisatiestructuur op de schop. Het nadeel daarvan is dat de slaven gehecht zijn aan deze structuren, en daarom een eenzijdige verandering niet zomaar zullen accepteren. De oplossing hiervoor is het opzettelijk creëren van problemen (crisis) en het hiermee scheppen van een situatie van "overmacht". En die overmacht moet vervolgens maatregelen rechtvaardigen die zonder die overmacht niet aanvaard zouden worden.
Maatregelen zoals directe individuele elektronische controle over het gedrag van alle slaven en een nieuw elektronisch verdienmodel (100% centraal gecontroleerd, digitaal geld) dat tevens het geweld van het uitvoerend management grotendeels overbodig maakt. De slaven kunnen dan immers bij ieder ongewenst gedrag, individueel en volautomatisch uitgesloten worden van de toegang tot voedsel en andere zaken die een levensvoorwaarde zijn voor die slaven. Zonder te kunnen teruggrijpen op anonieme contante betaling. Niet gehoorzamen betekent dan niet eten.
Daarnaast is het uitvoerend management (regeringen) nu erg versnipperd en dus is het besturen ervan omslachtig. Dit moet dus worden samengevoegd tot één afdeling (één wereldregering, met één wetgeving, één leger etc.)
Op dit moment is er dus een reorganisatie gaande binnen het misdaadsyndicaat. Dit om te voorkomen dat het "wakker worden"van de slaven het einde van het syndicaat zal betekenen.
Dit brengt echter wel een risico met zich mee: door alle veranderingen, zouden de slaven versneld tot ongewenste inzichten kunnen komen. Bijvoorbeeld het inzicht dat ze slaven zijn. Gerund door een misdaadsyndicaat. En dat ze zich - vóór de voltooiing van de reorganisatie - daarvan bevrijden. Ze zijn immers in een overgrote meerderheid en alleen hun geloof houdt ze gevangen....
In deze tijd hoor ik een steeds sterkere roep om verandering. Om oplossingen voor de problemen. Maar de roep om pasklare oplossingen is welbeschouwd de oorzaakvan de problemen.
De wens is dus: anderen moeten oplossingen bieden. En dat is dus precies wat we krijgen: oplossingen geboden door anderen. Logischerwijze zullen die oplossingen vooral in het belang zijn van degenen die ze aanbieden, en niet zozeer in het belang van degenen die erom geroepen hebben. Het huidige geld/schuldsysteem is daar een tekenend voorbeeld van. Iedereen doet natuurlijk verschillende dingen, maar de wereld (onze collectieve realiteit) wordt uiteindelijk ingericht door de optelsom van wat alle mensen doen. En wat mensen doen wordt bepaald door wat mensen denken: iedereen heeft een motief om te doen wat hij doet.
Het collectief (de optelsom van alle individuen in de samenleving, en dus van alle motieven van die individuen) krijgt daarom altijdwat het werkelijk wil. Die wereld is dus altijd ingericht naar de meest gangbare wensen in het collectief. De ultieme democratie bestaat en heeft altijd bestaan!
Verantwoordelijkheid
Een van de meest gangbare wensen is: de verantwoordelijkheid overlaten aan een ander. Een ander - een 'leider' - de oplossingen laten brengen. En "gelukkig" werpen er zich altijd wel mensen op die dat graag voor ons doen... We krijgen dus wat we wensen.
Laten we er eens vanuit gaan dat we werkelijk verandering willen, bijvoorbeeld een meer rechtvaardige manier om elkaars inspanningen uit te wisselen; rechtvaardiger dan het huidige geldsysteem. Er zijn al prima alternatieven beschikbaar, en anders zijn die vrij eenvoudig te verzinnen.
Verandering is dus niet ingewikkeld, maar het is wel moeilijk. Verandering is moeilijk omdat er een dissonantie bestaat tussen wat mensen zeggen te willen en wat ze werkelijk willen. Het rijmt niet met elkaar.
Dissonantie
Die dissonantie is het gevolg van gedachtehiërarchie. Hoe dieper de wens (hoe dichterbij de stam: het uitgangspunt) hoe dominanter en hoe meer bepalend voor het gedrag. De diepste wens (wat mensen werkelijk willen) wordt altijd bewaarheid. Maar die wens is lang niet altijd in overeenstemming met de meer oppervlakkige wensen (wat mensen zeggen te willen). Sterker nog, vaak dissoneren ze daarmee.
Een voorbeeld, van diep naar ondiep:
Diepste wens: ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de inrichting van mijnleven en mijn aandeel in het collectief -> ik wil dat iemand anders (een 'leider') zegt wat ik moet doen -> als hetgeen ik vervolgens doe verkeerd uitpakt, wil niet ik daarvoor verantwoordelijk gehouden worden, maar die leider -> als het goed uitpakt, dan wil ik daar wel de vruchten vanplukken -> ik wil een andere leider want deze pikt die vruchten in -> ik wil vrij zijn
De laatste drie (dikgedrukte) wensen dissoneren dus met de dieper liggende wens om geen verantwoordelijkheid te willen nemen. Ze zijn tegenstrijdig en kunnen niet samen en gelijktijdig vervuld worden.
De enige mogelijke oplossing is dan het harmoniëren van de dissonanties; het in overeenstemming brengen van de wensen. Dat kan op twee manieren: de oppervlakkigere wensen loslaten, of die wensen tot de diepere wens maken.
Het eerste geval, de oppervlakkige wens loslaten, ziet er dan zo uit:
Diepste wens: ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de inrichting van mijnleven en mijn aandeel in het collectief -> ik wil dat iemand anders (een 'leider') zegt wat ik moet doen -> als hetgeen ik doe verkeerd uitpakt, wil ik daarvoor niet verantwoordelijk gehouden worden, maar die leider -> als het goed uitpakt, is de verdienste voor de leider -> ik aanvaard dat ik onvrij ben want mijn diepste wens wordt vervuld.
Het tweede geval is de oppervlakkige wens (vrij zijn) tot diepste wens gemaakt:
Diepste wens: ik wil vrij zijn -> ik neem verantwoordelijkheid voor mijn eigen beslissingen en voor wat ik doe -> ik bepaal zelf wat ik moet doen -> als het verkeerd uitpakt dan ben ik verantwoordelijk -> als het goed uitpakt, pluk ik de vruchten -> ik ben tevreden want mijn diepste wens wordt vervuld.
In beide gevallen, waar de keuze ook op valt, zijn er geen problemen meer. Maar zolang die keuze niet gemaakt wordt, blijft de dissonantie bestaan en zal er geen oplossing komen omdat er in dat geval geen oplossing mogelijk is.
Omdat de dissonerende gedachtegang op dit moment de meest voorkomende gedachtegang is (mensen willen een leider die het voor ze oplost, maar ook vrij zijn - dat is onmogelijk), krijgen we een inrichting van de wereld die dissonant is. En wereld waarin onoplosbare problemen bestaan: we willen onverenigbare dingen.
Crisis
De wereld is dus op ieder moment ingericht naar de meest gangbare, meest dominante gedachtegang. Als we die wereld willen veranderen, dan is er maar één mogelijkheid: die gedachtegang veranderen. En daarvoor ontstaat pas een motief als we inzien dat de inrichting van die wereld (en dus ons denken) niet meer voldoet. En dat gebeurt alleen als we tot dat inzicht gedwongen worden, anders is er simpelweg geen aanleiding voor.
Zo'n situatie (een situatie die ons dwingt om onze overtuigingen te herzien) wordt ook wel "crisis" genoemd. De beste definitie van het begrip crisis vind ik deze:
'Crisis is een situatie waarin oude gedachten en overtuigingen niet meer voldoen'. Ik ben vergeten van wie deze definitie is, maar hij klopt wel prachtig.
Dat de crisis leidt tot het herzien van onze overtuigingen is zeker. Maar welke gaan we ervoor in de plaats nemen? Gaan we dat opnieuw overlaten aan anderen, aan 'leiders'? Leiders die de oplossingen aandragen? Of kiezen we nu voor de verandering eens voor eigen verantwoordelijkheid en de daarbij behorende vrijheid?
Wat we ook kiezen, de inrichting van onze wereld zal het onvermijdelijk weerspiegelen.
Onder invloed van de crisis wordt momenteel het onmogelijke mogelijk. Wanneer ons tien jaar geleden gedicteerd zou zijn: lever je sociale zekerheid in, lever je pensioen in, sta een steeds groter deel van je inkomen af, ga langer werken en krijg daarvoor steeds minder in ruil,dan zouden we collectief NEE geroepen hebben.
Maar nu accepteren we het dat mensen massaal hun werk en dus hun inkomstenbron verliezen, dat hele gezinnen op straat komen, dat ouderen aan hun lot overgelaten worden, en nog veel meer. Omdat geld het enige overgebleven criterium lijkt. Omdat alles daaraan ondergeschikt lijkt, zelfs al hechtten we vroeger grote waarde aan de zorg voor elkaar, aan onbetwiste sociale en maatschappelijke waarden; die waarden verdwijnen als sneeuw voor de zon onder de dictatuur van hetgeld. En zoals iedereen weet: dictatuur is macht.
Het is de crisis die ons dit allemaal laat accepteren. Die crisis bestaat uit geldgebrek. Geldgebrek laat ons dus zaken accepteren die voorheen onacceptabel waren. En dat is precies de bedoeling van diecrisis. De crisis schept het vermogen om mensen dingen te laten doen die ze vanuit zichzelf, zonder crisis, niet zouden willen doen. De crisis is een machtsmiddel. De crisis is daarmee geen crisis maar een machtsgreep.
Macht is het vermogen anderen te laten doen wat jij (de machthebber) wil dat ze doen. En dus ook anderen te laten accepteren wat jij wil dat ze accepteren. Financiële crisis is daarvoor een uiterst effectief instrument. En je kunt dat instrument alleen gebruiken als je de controle hebt over het geld.
Het is de machtselite die deze controle heeft. Daarom is die machtselite de machtselite. De machtselite wordt immers - op ieder moment - gevormd door de groep mensen die de controle over de machtsmiddelen heeft. Degenen die dat niet hebben, vallen simpelweg buiten de machtselite.
De controle over het geld geeft de machtselite een belangrijk (het belangrijkste) deel van haar macht. Geld is daarom een machtsmiddel. Mensen doen niet zomaar wat een machthebber wil, die machthebber moet dat afdwingen. En omdat er maar een paar machthebbers zijn (tegenover miljarden niet-machthebbers) hebben ze daar systemen voor nodig: managementtools. Geld als machtsmiddel is de meest succesvolle managementtechniekooit.
Maar dat systeem, die techniek, die managementtool, werkt alleen als wij geloven dat we hun geld nodig hebben. Als wij geloven dat we ervan afhankelijk zijn. Alleen dan werkt het middel geld als machtsmiddel.
Maar we hebben geen geld nodig. We hebben dingen nodig: onderdak, voedsel, energie, kleding. Dat is wat we nodig hebben. En al die dingen maken wij (de niet-machtselite) zelf. Geen enkel lid van de machtseliteheeft zelf ooit iets zinvols geproduceerd. Iets wat wij werkelijk nodig hebben.
Het enige product van de machtselite is onze afhankelijkheid. Het is hun beroep om ons afhankelijk van ze te maken, want anders hebben ze geen macht, en als ze geen macht hebben zijn ze dus geen machtselite meer. Ons afhankelijk maken is het enige dat ze doen. Het is de enige "bijdrage" die ze aan de wereld leveren.
En onze afhankelijkheid bestaat uit niets meer dan onsgeloof dat we alleen beschikking kunnen krijgen over de dingen die we nodig hebben, via het door hen aangeboden en gecontroleerde middel: geld. Ons geloof daarin, ons geloof dat dit de enige manier is om toegang te krijgen tot de dingen die wij (de niet-machtselite) zelf maken, geeft ons de overtuiging afhankelijk te zijn van het door hen aangeboden middel. En dat geeft de elite dus haar macht.
Maar wij hebben de machtselite niet nodig, zij hebben ons nodig. Zij kunnen alleen zijn wat ze willen zijn (machtig) door middel van onzemedewerking. En daarom is het voor die machtselite noodzakelijk dat wij blijven geloven dat we geld nodig hebben. Alleen dat geloof maakt geld tot het machtsmiddel dat het is.
Om die reden is het voor de machtselite noodzakelijk om dat geloof te beïnvloeden, of liever nog, te bepalen. Dat hebben ze lang geleden beseft en daarom hebben ze de media opgekocht en onder controle gekregen. Via die media kan men ons dingen laten geloven. Dat is de hele functie van die media.
Een van de belangrijkste dingen die de elite (de werkelijke gebruikers van het middel geld; alleen zij hebben er uiteindelijk baat bij) ons wil laten geloven, is dat leven en samenleven allemaal ongelofelijk ingewikkeld is. Dat is niet zo. Het is alleen het door hen aangeboden systeem dat bewust ingewikkeld gemaakt is.
Leven en samenleven is eenvoudig. Maar het is van doorslaggevend belang voor de elite dat wij dat niet inzien. Ze spiegelen ons via de media voor dat het allemaal heel gecompliceerd is en dat zelfs de "experts" het niet begrijpen, elkaar tegenspreken, zodat wij er niet eens aan beginnen om ernaar te kijken.
En dat betekent dat we het maar al te graag overlaten aan de wijze mannen. De wijze mannen en vrouwen die wij "de regering" noemen. Maar regeringen lossen het niet op. Dat maken we (en met ons alle andere burgers van alleandere landen in Europa en elders) momenteel iedere dag mee. Regeringen lossen het niet op - niet hier en niet in andere landen, niet deze regering en niet de volgende.
En dat is volkomen logisch: die regeringen staan in het krijt bij de geldverschaffers. Alle landen hebben schuld aan de geldleveranciers. En wanneer je rood staat bij de bank, al is het maar een beetje, kun je alleen maar een brood kopen bij de gratie en met de medewerking van diebank. Zegt de bank NEE, dan geen brood.
Omdat overheden altijd rood staan (staatsschuld) en omdat die roodstand altijd groeit (begrotingstekort - al zou het maar 3% zijn) kan geen enkele overheid ook maar een enkele euro uitgeven zonder deze eerst te lenen, en daarvoor heeft die overheid de medewerking en de welwillendheid van definancier nodig.
Overheden en regeringen kunnen zich daarom alleen maar handhaven door naar de pijpen van de geldverschaffers te dansen. Want schuld = afhankelijkheid. Daarom is het onmogelijk dat overheden of regeringen de problemen oplossen. Ze kunnen zich immers alleen bewegen binnen de kaders die gesteld zijn door degenen die de problemen bewust veroorzaken.
Zoals de kaarten nu liggen, hebben de geldverschaffers de wereld in hun zak. Tenminste, zolang wij blijven geloven dat we ze, met hun geldsysteem, nodighebben.
Maar wij maken de dingen die we nodig hebben niet met geld, maar met uren van ons leven. Met arbeid. Het enige dat we willen, is toegang tot de dingen die we maken (producten, diensten). Daarvoor hebben we een ruilsysteem nodig. Het liefst een eerlijk systeem dat gebaseerd is op rechtvaardige afspraken.
In een eerlijk systeem kan er nooit een fundamenteel tekort aan ruilmiddel zijn. Wel op individueel niveau (als je meer verbruikt dan je bijdraagt) maar collectief gezien niet. Het ruilmiddel gaat over van de ene naar de andere hand, maar collectief gezien is het een gesloten systeem. Er kan (in een eerlijk systeem) er alleen een tekort aan ruilmiddel ontstaan, als dat ruilmiddel niet wordt omgezet in diensten of producten. Wanneer het ruilmiddel uit de roulatie gaat omdat het wordt gereserveerd. Gespaard dus. Als het op de bank blijft staan.
Maar dat is momenteel niet het geval: banken zijn juist "ondergekapitaliseerd" en daarom moeten wij ze "redden" door ze ons geld te geven, zegt men. Teveel op banken vastgezet spaargeld is dus niet de reden van het huidige gebrek aan ruilmiddel.
Er moet dus een andere reden voor het tekort zijn. En die reden is, en kan alleen zijn: omdat de geldverstrekkers, degenen die controle hebben over hoeveelheid geld die ter beschikking staat, dat zo willen.
En ze willen dat omdat ze daarmee onze afhankelijkheid, en daarmee hun macht, vergroten. En meer macht is het logische doel van ieder machtsmiddel, dus ook van het machtsmiddel geld. Maar dat lukt ze alleen als wij daarin meegaan. En wij gaan daarin alleen mee als we denken dat we geen keuze hebben.
Jarenlang hebben ze ons de "voordelen" van het door hun beschikbaar gestelde middel laten ervaren. Natuurlijk, ze konden zoveel geld maken als ze wilden en ons zoveel voordelen gunnen als het ze uitkwam. En de steeds groeiende welvaart heeft ons het aangeboden systeem doen omarmen en dat was precies de bedoeling. Net zolang tot we niet meer anders konden. Tot we afhankelijk waren van het door hun aangeboden systeem, de door hun aangeboden technologie geld. En nu ze de voordelen wegnemen, blijft alleen de afhankelijkheid over. De dictatuur van het geld is wat er overblijft.
Vaak wordt mij gevraagd: 'Maar hoe dan? Wat moeten we anders doen? Wat is de oplossing?'
Maar die vraag is prematuur. Ondanks alle leuke initiatieven (LETS, alternatief geld etc.) zal er geen verandering plaatsvinden als er niet voldaan is aan de voorwaarden die voor iedere verandering gelden.
Om tot verandering te komen zijn er altijd 3 stappen nodig:
1- Besef van de bestaande situatie. Om tot verandering te komen is het noodzakelijk dat we inzien dat de huidige situatie niet in orde is, en waarom niet. Dat we inzien hoe de situatie waarlijkis en dat die situatie waarlijk niet in orde is.
2- Daaruit ontstaat de wil om de situatie te veranderen. Als aan stap 1 voldaan is, is het onmogelijkom niet iets anders te willen.
3- Dat geeft een onstuitbaar motief om iets te gaan doen om die situatie te verbeteren of aan de bestaande situatie een einde te maken.
Zolang de meeste mensen de werkelijke aard van de huidige situatie nog niet zien, zal er nooit voldoende draagkracht zijn voor verandering. Dan blijven we steken bij stap 1.
Zolang mensen zich nog niet afvragen: 'Is het wel een goed idee om ons volledig afhankelijk te laten zijn van een middel dat in handen is van een paar mensen? Is het wel nodig dat we naar de pijpen dansen van de verstrekkers vandat middel? Waarom hebben wij dat middel nodig om toegang te krijgen tot alle dingen die we nodig hebben en die we zelf maken?' Is de aard van het middel (wat het werkelijk IS) wel rechtvaardig?', zolang mensen zich dat niet afvragen, zal er niets veranderen en dan blijft het onmogelijk om ons te onttrekken aan de dictatuur van hetgeld en dus aan de totale horigheid aan de verstrekkers ervan.
Wij hebben hun geldsysteem niet nodig om te kunnen doen wat we willen: het ruilbaar maken van onze arbeid en elkaar zo het leven mogelijk maken. Wij zijn best in staat om daar onderling eerlijke en rechtvaardige afspraken over te maken, hoe die er dan ook precies mogen uitzien.
WIJ hebben hun geldsysteem niet nodig om te doen wat WIJ willen: samen leven. ZIJ hebben het geldsysteem nodig om te kunnen doen wat ZIJ willen: machthebber zijn.
Wijzelf zijn de enigen die ons aan deze onderwerping kunnen onttrekken want wij zijn de enigen die deze dictatuur in stand houden. Het is uitsluitend onze onwetendheid en ons geloof (geloof, waar dan ook in, kan alleen bestaan in onwetendheid) die deze dictatuur in staat stelt een dictatuur te zijn. De dictators zullen uit zichzelf hun positie niet opgeven. Wijzelf hebben de zeggenschap over onszelf, weggegeven aan de dictators. Wijzelf zijn dan ook de enigen die het kunnen terugnemen. Op ieder moment.
Zodra we inzien dat we gefopt zijn, dat het om een wisseltruc ging, dat we hebben zitten slapen toen de dictators er met onze arbeid, onze sociale en maatschappelijke waarden en ons welzijn vandoor gingen door ons een lokaas voor te houden; zodra we inzien dat we zo dom geweest zijn om erin te bijten; zodra we dat inzien, dan begrijpen we dat de schulden waarop die afhankelijkheid gebaseerd is, uit nepschulden bestaan, uit systematische oplichting; zodra we dat begrijpen, dan is er geen andere mogelijkheid meer dan te besluiten dat we die schuld (en daarmee de afhankelijkheid) niet meer erkennen. En dan is het afgelopen met de dictatuur.
Door de steeds verder groeiende 'crisis' vragen mensen zich hoofdschuddend af hoe het toch mogelijk is dat de beleidsmakers fout op fout blijven stapelen. Fouten die vervolgens altijd 'gerepareerd' moeten worden, en die reparaties gaan altijd ten koste van de belangen van de bevolking. Maar tegelijkertijd werken ze altijd in het voordeel van de steeds rijker en machtiger wordende rijken en machtigen. Zo ook bij deze 'crisis'. Zou dat werkelijk toeval zijn? Of is er sprake van een 'complot'?
Sinds de crisis in 2008 de kop opstak, is er gebrek aan geld. Momenteel is de hele westerse wereld in de ban van geldschaarste. Ieder land en iedere burger heeft te weinig en moet een groter deel van de opbrengst van hun arbeid inleveren om 'erger te voorkomen'. Toch is sindsdien de totale hoeveelheid geld die in omloop is niet verminderd. In tegendeel.
Dat geld is dus niet 'verdampt', maar in andere handen overgegaan. Omdat 99,9% (of meer) van de bevolking een toenemend tekort ervaart, moet dat geld dus in handen gekomen zijn van de resterende 0,1% (of minder). De crisis dient dus het belang van een kleine groep; een kleine elite.
Het is altijd een perceptie van 'belang' die ten grondslag ligt aan een verdeeldheid. Zodra er sprake is van belang, is er sprake van tegengesteld belang en dus van verdeling: ons belang is anders dan hun belang. En zodra er een belangenverschil ontstaat, ontstaan ook de benodigde strategieën om die belangen te behartigen.
Eén van de meest essentiële verdelingen binnen de mensheid is de verdeling tussen de machtselite en het volk. Een (in aantallen) kleine machtselite profiteert al eeuwen in toenemende mate van de opbrengsten van de arbeid van dat volk. En om dat mogelijk te maken, heeft die elite in de loop der tijd allerlei systemen uitgedacht.
Het volk komt immers niet uit zichzelf de opbrengsten van haar arbeid aan de voeten van die elite leggen. Dat volk wil bij voorkeur zelf genieten van de vruchten van haar eigen arbeid. En dat is tegengesteld aan het belang van de elite die van diezelfde vruchten wil genieten, zonder ervoor te hoeven werken.
Die elite gebruikt daar strategieën voor. Net zoals een bedrijf, of een bedrijfstak, strategieën bedenkt om haar belang te dienen. En eigenlijk is die machtselite niets meer dan een bedrijfstak. Net zoals bijvoorbeeld de varkenshouderij een bedrijfstak is, en strategieën verzint om steeds efficiënter gebruik te maken de opbrengst van varkens. De bedrijfstak van de machtelite zou je de 'menshouderij' kunnen noemen.
En net zo min als de varkenshouderij tegen varkens samenzweert, zweert de elite samen tegen de mensheid. Het is een strategie. Meer niet. Dus geen complot, geen samenzwering, maar een strategie die een belang moet behartigen. Een belang dat tegengesteld is aan het belang van het volk.
Het is in het belang van de machtselite om zoveel mogelijk macht te verkrijgen over het volk. Zodat dat volk daadwerkelijk doet wat die elite wil. Het is hun werk, hun ambacht. Een ambacht dat al vele eeuwen geleden deze beroepsgroep heeft afgesplitst van de rest van de mensheid. Een beroepsgroep met een geheel eigen belang en een geheel eigen cultuur en met compleet eigen vaardigheden, die al generaties lang van vader op zoon overgedragen worden.
Het is een succesvolle bedrijfstak. En dat succes heeft de elite te danken aan succesvolle strategieën. En uiteraard werkt een strategie efficiënter als de concurrerende partij die strategie niet doorheeft. Vandaar dat strategieën altijd zoveel mogelijk geheim gehouden worden (dat geldt voor iedere branche).
De strategieën konden succesvol zijn doordat de concurrentie (wij, het volk) ze niet doorzag. Het in de lucht houden van strategieën door geheimhouding en het verkondigen van onwaarheden en daarmee het genereren van verwarring, is een strategie op zichzelf geworden.
Het opkopen van de media, die vervolgens gebruikt konden worden om de achterliggende strategieën te kunnen uitvoeren, is een uiterst slimme zet geweest van deze menshouderijbranche. Het heeft de concurrentiepositie van de branche ten opzichte van het volk enorm versterkt. En hoe sterker de concurrentiepositie, hoe meer middelen beschikbaar komen en hoe gemakkelijker het wordt om die positie nog verder te versterken.
Omdat alle trends en tendensen die worden toegeschreven aan 'conjunctuur', 'fouten', 'toeval' en andere argumenten van overmacht, altijd ten koste gaan van het volk en altijd de machtelite enorme voordelen opleveren, kun je niet anders dan inzien dat de strategieën werken. Die trends kunnen daarom niet ontstaan zijn door overmacht, door toeval of door wat dan ook. Het zijn gewoon de resultaten van succesvolle strategieën.
De strategieën die tegen ons worden ingezet, werken omdat we ze niet begrijpen. Om ze onschadelijk te maken, is er dus niets anders nodig dan ze te doorzien. We zijn natuurlijk niet aanwezig in de kamers waar ze worden uitgedacht, dus rest ons geen andere mogelijkheid dan te kijken naar wat men doet. Hoe men handelt dus.
De menshouderijbranche bewandelt vele strategieën. Eén ervan is het genereren van de illusie van verdeling; concurrerende landen, concurrerende politieke stromingen, concurrerende bedrijven. Ik noem dat horizontale concurrentie. Maar de uiteindelijke, werkelijke concurrentie is altijd de concurrentie tussen de machtselite en het volk, met als inzet de opbrengsten van de arbeid van dat volk. Dat noem ik verticale concurrentie en het is de enige werkelijk bestaande concurrentie. Alle strategieën van de menshouderijbranche zijn daarop gericht.
En als je er op die manier naar kijkt, dan zie je hoe perfect alles verloopt. Hoe het ambacht der menshouderij in de loop der tijd op basis van voortschrijdend inzicht steeds verder verfijnd is. Hoe alles volgens plan verloopt. Iedere verandering, iedere tendens, iedere technologie, ieder beleid en iedere crisis levert precies de gewenste resultaten op voor de steeds rijker en machtiger wordende branche der machtselite. En we zijn nu in fase terechtgekomen waarin wij (het volk) bijna weggeconcurreerd zijn. In de beslissende eindfase.
Er zijn voor ons nog maar twee opties: of we negeren de manipulaties van de beroepsgroep der machtselite volledig en laten ons er niet langer door misleiden, of we moeten ons gewonnen geven en worden volledig ingelijfd. Om voor het eerste te kunnen kiezen, is het noodzakelijk dat we de strategieën als strategieën herkennen. Zodra we dat doorzien, dan begrijpen we dat de inzet uitsluitend onze eigen arbeid betreft, en dat we die elite (die zelf niets bijdraagt) dus in het geheel niet nodig hebben.
Maar zolang we iedereen die een strategie als zodanig herkent ridiculiseren en buitenspel zetten als complotfantast (een kwalificatie die door de machtsbranche zelf de wereld in geholpen is), dan hebben onze houders de vrije hand.
De keuze is werkelijk aan ons. Mon, 07 May 2012 11:21:00 +0000
Parapsychologie als pionier voor de psychologie Het vooraf registreren van studies, zoals veel psychologen tegenwoordig bepleiten, kan een oplossing zijn voor de huidige replicatiecrisis, zo blijkt uit parapsychologisch onderzoek. Hadden de psychologen in de jaren zeventig maar beter geluisterd naar de parapsychologen. Dan zouden ze nu vast niet zo worstelen met dubieuze onderzoekspraktijken, significantieproblemen en publicatiebias. Alsof hij de crisis in […] Mon, 21 Jan 2019 06:40:25 +0000
Het verlagen van de maximumsnelheid op de snelwegen heeft slechts een beperkt effect op de hoeveelheid stikstof die terechtkomt in de natuur. Dat stelt autobranchevereniging Bovag in reactie op berichten dat een lagere snelheid onderdeel is van een pakket maatregelen tegen de stikstofcrisis in Nederland. Stikstofakkoord – Maximumsnelheid op alle snelwegen omlaag naar 100 kilometer
Shell noemt de klimaateisen die Milieudefensie stelt in de rechtszaak tegen het olie- en gasbedrijf ongefundeerd en "juridisch onhoudbaar". Samen met zes andere organisaties en ruim 17.000 medestanders eist Milieudefensie via de rechter dat Shell "stopt met het verergeren van de klimaatcrisis". De multinational zegt in zijn verweer tegen de aanklacht het met Milieudefensie eens
Spreker van de Joan Muysken Lecture was dit jaar Tom van Veen. Titel en tevens centrale vraag van de lezing was: Have macroecnomic models lost their connection with economic reality? Achtergrond van vraag is dat modellen en theorieën niet in staat zijn gebleken de laatste financiële crisis te voorspellen. Het korte antwoord op de vraag
Let’s cut to the chase: If brands and marketers can’t build trust internally at their organizations, they’ll never be able to develop it outwardly in an authentic way. Plain and simple.
When marketers broadcast trustworthiness as a virtue through content and messaging, while their company visibly deals with discord and misalignment in its own ranks, the sentiment rings about as hollow as a sinister-looking Disney villain telling the protagonist through a wicked grin that of course they can be trusted. (Except that today’s customers are more savvy and adept than those necessarily naive fictional film heroes.)
Employees need to trust their leaders, and vice versa. Various functions and departments must foster trust between one another. When a sturdy foundation of confidence, reliability, and belief is in place, this will naturally emanate externally. But the opposite is also true, and it’s something all brands should be thinking about as trust-building becomes a primary differentiator in the business world.
Building Trust Within Your Organization
When a genuine culture of trust is established inside your organization, the benefits are innumerable: It fosters better collaboration, encourages transparency, and enables problem-solving. Perhaps most crucially, it also greatly affects the way your organization is perceived.
Let’s explore this dynamic through a few different lenses.
Trust Between Marketing Leadership and the C-Suite
Per the latest numbers, the average CMO tenure checks in about 43 months less than half that of a CEO. Lee Odden has described this as "a crisis in confidence amongst business leadership when it comes to marketing." At the same time, marketing's impact on business results is undeniable.
[bctt tweet="Marketing done well with a clear why, measurement and purpose creates the kind of value that both customers and business leaders will trust, ensuring credibility and investment far into the future. @leeodden #TrustInMarketing" username="toprank"]
“The best way I’ve found to get people onboard with your way of thinking is to do some marketing of your marketing. In other words, treat every relationship as if they were a customer.” Margaret Magnarelli
“Honesty. I know it sounds trite but trust is earned and earned through honesty. As marketers and storytellers we often 'spin' things to suit our needs. I think more honesty about the company you represent is the only way to succeed. People relate to flaws. It’s human.” Julie Roehm
“In today’s world it’s all about the quality of A.I.R. you create; Authentic, Inspirational and Realistic marketing will win over your internal and external customers.” Jeanniey Mullen
Trust Within the Marketing Team
This is ground zero. Marketers are responsible for managing a brand’s outward image; when conflict and challenges plague the internal team, it’ll be tough to convey the notion of a unified front that’s all rowing in the same direction.
When our Vice President of Client Accounts Alexis Hall blogged here recently about making the transition from marketing doer to marketing leader, she noted that cultivating trust on her team was top-of-mind. “Fostering a happy, well-functioning team is your top priority,” Alexis writes. “Not only can you not do your job without them, but it is one of the best indicators of success to your boss and your boss’s boss.”
Among her recommendations are shifting the way we find personal value in our work (it’s not just about what you accomplish, but what you help others accomplish), clearing obstacles, and developing leadership qualities within those who show the potential to move up.
[bctt tweet="Fostering a happy, well-functioning team is your top priority. Not only can you not do your job without them, but it is one of the best indicators of success to your boss and your boss’s boss. @Alexis5484 #TrustInMarketing" username="toprank"]
Trust Across Departments and Functions
Building trust within the marketing department can be challenging enough on its own. Even if these individuals work together regularly, use the same lingo, and generally understand the specific roles for each player, global organizations need to coordinate between different regions and business units. Corporate marketing often pushes generic messaging in uniform fashion, overlooking the need for localization and contextual nuance.
Apply this dynamic across departmental or functional divides, and matters can become all the more tricky.
We all know about the infamous barriers between marketing and sales. But it’s also important to establish strong relationships between marketing and customer success, product development, human resources, and beyond.
The soundness of cross-functional relationships in your organization manifests in many ways: efficiency of production, consistency of external messaging, the way colleagues interact with one another while in meetings or on calls with clients, and so on.
How to improve the connectivity of siloed units? There are a few key opportunities:
Transparency: Make it easy for folks in one department to see what’s going on in another.
Honesty/Candor: Encourage people to speak up if they’re bothered of confused by what’s going on elsewhere in the company.
Eliminate Isolation: Cross-functional meetings, or team outings that bring together individuals who don’t generally collaborate, can be really helpful.
Employees are ready and willing to trust their employers, but the trust must be earned through more than “business as usual.” Employees’ expectation that prospective employers will join them in taking action on societal issues (67 percent) is nearly as high as their expectations of personal empowerment (74 percent) and job opportunity (80 percent).
The rewards of meeting these expectations and building trust are great. Employees who have trust in their employer are far more likely to engage in beneficial actions on their behalf they will advocate for the organization (a 39-point trust advantage), are more engaged (33 points), and remain far more loyal (38 points) and committed (31 points) than their more skeptical counterparts.
Those items in the second paragraph make clear the tangible benefits of emphasizing trust between employees and your company’s top leadership, and the first paragraph offers useful guidance on how to get there. In particular, executives can connect more meaningfully with their employees by rallying them around a higher purpose and taking a stand on things that matter to the team.
Building Trust, Inside and Out
There’s a reason we cover the topic of trust in marketing so frequently, and from so many different angles, on this blog: It’s complex and multifaceted. One missing ingredient especially at a fundamental level can lead to dysfunctional operations, lower output quality, and attrition of employees and customers alike.
When trust is built from the inside out, happy CEOs, marketing teams, and employees beget happy customers and engaged prospects. This is an area where marketing can and should take ownership and lead the charge.
[bctt tweet="When trust is built from the inside out, happy CEOs, marketing teams, and employees beget happy customers and engaged prospects. - @NickNelsonMN #TrustInMarketing" username="toprank"]
Learn more about TopRank Marketing’s views on trust in marketing by checking out past entries in our Trust Factors series:
harrisonburgcoxlaw posted a photo:
Asian women worry about monthly expense and credit card debt.
Published: 2019-11-20 - 17:31:12
harrisonburgcoxlaw posted a photo:
Upset man holding credit card over gray background
Published: 2019-11-20 - 17:31:13
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:26
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:25
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:28
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:28
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:27
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:25
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:25
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:27
Kachangas posted a photo:
Part of the 2019 Hong Kong Protest Unrest
Published: 2019-11-19 - 17:29:28
stauntoncoxlaw posted a photo:
Upset man holding credit card over gray background
Published: 2019-11-18 - 22:46:39
stauntoncoxlaw posted a photo:
Asian women worry about monthly expense and credit card debt.
Published: 2019-11-18 - 22:46:37
lynchburgcoxlaw posted a photo:
Upset man holding credit card over gray background
Published: 2019-11-18 - 18:41:16
lynchburgcoxlaw posted a photo:
Asian women worry about monthly expense and credit card debt.
Published: 2019-11-18 - 18:41:17
danvillecoxlaw posted a photo:
Upset man holding credit card over gray background
Published: 2019-11-18 - 18:22:47
danvillecoxlaw posted a photo:
Asian women worry about monthly expense and credit card debt.
Published: 2019-11-18 - 18:22:45
bilwander posted a photo:
Published: 2019-11-17 - 19:47:54
Ldcha posted a photo:
line 10 metro valencia 2/3 . this bridge is waiting the tram
Published: 2019-11-17 - 18:08:31
Ldcha posted a photo:
the sad story of the Valencia tram 10 in 3 photos. a tram that doesn't survive to the 2007 crisis in despite of the need and the potential of this line. apparently construction will be resume and opening could be in 2023...
Published: 2019-11-17 - 17:34:23
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2019/11/data51630231-11b4ff.jpg)
/s3/static.nrc.nl/bvhw/files/2017/06/data15699239-775d26.jpg)
De stikstofproblematiek leidt tot vertraging bij een flink aantal wegenbouwprojecten. In sommige gevallen gaan de werkzaamheden jaren langer duren. De kosten vallen miljoenen euro's hoger uit. 
Er is een einde gekomen aan de stikstofcrisis in ons land. Het kabinet is voornemens de maximumsnelheid op snelwegen te verlagen naar 100 kilometer per uur. Hiermee zijn alle stikstofproblemen opgelost. “Ja, ik ben natuurlijk heel erg blij”, zegt milieudeskundige Iep Klepper. “Maandenlang hebben we over het stikstofprobleem gediscussieerd, terwijl de oplossing zo simpel is. Eindelijk kunnen we – letterlijk [...]
